[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wampira cyklu zausznik staje przed wyborem: praca w Repozytorium
lub wymazanie wspomnień.
Zęby mądrości - wampirze kły (czerwono krwiści zapożyczyli ten
termin od błękitnokrwistych) . Wbrew mitom rozpowszechnianym
przez Konspirację, nie są to wcale kły - znajdują się bardziej
z tyłu. Przy odrobinie wprawy można je wysuwać i chować.
Zgromadzenie - grupa wampirów mieszkająca na danym terenie
i zarejestrowana jako społeczność błękitnokrwistych (np.
Zgromadzenie Nowojorskie, Zgromadzenie Europejskie).
199
334.
Zguba Lucyfera (lub Róża Lucyfera) - naszyjnik z ogromnym
szmaragdem, podarowany przez Forsytha Llewellyna Bliss. Podobno
był to klejnot, który wypadł z korony Lucyfera podczas
jego upadku z Niebios. Znany także jako Zwięty Graal. Bliss nosiła
go zawsze, aż do dnia ceremonii odnowienia więzi pomiędzy
Mimi a Jackiem, kiedy to zerwała klejnot z szyi, odrzucając dalszą
zależność od swojego ojca.
Zmiennokształtni - wampiry zdolne wedle woli zmieniać kształt
swojej powłoki fizycznej, na przykład w innego człowieka lub
w zwierzę. W odróżnieniu od mutatio tą zdolnością nie są obdarzone
wszystkie wampiry.
Znak archanioła - znak na nadgarstku archaniołów Bez Ska~
zy, mający postać miecza przeszywającego chmury i świadczący
o tym, że archaniołowie są dziećmi Zwiatła. Nie może zostać
w żaden sposób sfałszowany.
Znak Lucyfera - pięcioramienna gwiazda na szyi wampira skazonego
przez srebrnokrwistych. Przypomina oparzenie lub piętno.
Znaki krwi - błękitne znaki, pojawiające się na rękach młodych
wampirów w okresie przemiany. Przypominają przeświecające
przez skórę szafirowe światło. Znaki stanowią mapę osobistej
historii wampira - w ten sposób manifestuje się sangre azul.
200
Komentarz Autorki: Obecnie pracuję nad piątą książką z cyklu
Błękitnokrwiści, zatytułowaną Zbłąkany anioł, która ma się uka~
zać w USA jesienią 2010 roku. Pomyślałam, że warto podzielić się
Z Wami pierwszymi dwoma jej rozdziałami.
ZBAKANY ANIOA
JEDEN
Cinque Terre
Schuyler Van Alen najszybciej, jak mogła, pokonała spiralne
schodki z polerowanego brązu, wspinając się na górny pokład.
Pochwyciła spojrzenie stojącego na dziobie jachtu Jacka Force'a
i skinęła głową, osłaniając oczy przed palącym śródziemnomorskim
słońcem. Gotowe.
To dobrze, przekazał i zajął się rzucaniem kotwicy. Był spalony
słońcem i rozczochrany, jego skóra nabrała koloru ciemnego
orzecha, a włosy - barwy lnu. Czarne włosy Schuyler były także
zmierzwione i zaniedbane po miesiącu spędzonym na słonym
morskim powietrzu. Miała na sobie starą koszulę Jacka, niegdyś
nieskazitelnie białą, obecnie zszarzałą i wystrzępioną u dołu. Oboje
roztaczali wokół siebie aurę luzu, typową dla ludzi na wiecznych
wakacjach: leniwa, zrelaksowana bezcelowość ukrywała ich
determinację. Miesiąc wystarczył. Musieli działać. I to dzisiaj.
Mięśnie ramion Jacka napięły się, kiedy szarpnął linę, sprawdzając,
czy kotwica zaczepiła o morskie dno. Nie miał szczęścia.
Kotwica podniosła się, więc popuścił jeszcze kilka metrów liny.
201
35.
Podniósł prawą rękę, sygnalizując Schuyler, żeby wrzuciła silnik
jachtu na wsteczny bieg. Wypuścił jeszcze kawałek liny i znowu
szarpnął. Gruba biała plecionka zacisnęła się na ręce Jacka, kiedy
ciÄ…gnÄ…Å‚ kotwicÄ™ do siebie.
Schuyler, która dawniej żeglowała latem w Nantucket, wiedziała,
że zwykły człowiek użyłby do zarzucenia trzystukilogramowej
kotwicy kołowrotu z silnikiem, ale oczywiście Jack nie
był w najmniejszym stopniu zwyczajnym człowiekiem. Pociągnął
mocniej, wykorzystując niemal całą swoją siłę, a ośmiotonowy
jacht hrabiny jakby naprężył się na moment. Tym razem
kotwica wytrzymała, znajdując zaczepienie na skalistym dnie.
Jack rozluznił mięśnie i puścił linę, a Schuyler odeszła od steru,
żeby pomóc mu owinąć ją wokół podstawy kołowrotu. Przez
ostatni miesiÄ…c znajdowali niewielkÄ… pociechÄ™ w takich prostych
zadaniach. W ten sposób mogli się czymś zająć, podczas
gdy w rzeczywistości planowali ucieczkę.
Izabela Orleańska ofiarowała im wprawdzie schronienie
w swoim domu, ale dawno temu, w innym wcieleniu, była
ukochaną Lucyfera, Druzyllą, siostrą-żoną cesarza Kaliguli. To
prawda, że hrabina okazała im nie zwykłą szczodrość, otaczając
ich wszelkimi luksusami - jacht na przykład był w pełni i obficie
zaopatrzony. Ale z każdym dniem stawało się coraz bardziej
jasne, że schronienie szybko staje się więzieniem. Byli równie
daleko od znalezienia Bramy Obietnicy, jak w dniu, kiedy opuścili
Nowy Jork.
Hrabina dawała im wszystko oprócz tego, czego potrzebowali
najbardziej: wolności. Schuyler nie przypuszczała, by Izabela,
202
wielka przyjaciółka Lawrence'a i Cordelii i jedna z najbardziej
szanowanych wdów w europejskiej wampirzej społeczności, miała
okazać się srebrnokrwistym zdrajcą. Jednak po zdradzie Forsytha
Llewellyna w Nowym Jorku wszystko wydawało się możliwe. Tak
czy inaczej nie mogli pozwolić sobie na czekanie i sprawdzenie,
czy hrabina ma zamiar uwięzić ich na stałe.
Schuyler spojrzała nieśmiało na Jacka. Byli razem już od
miesiąca, ale wszystko nadal wydawało jej się całkowicie nowe
- jego bliskość, głos, towarzystwo, lekki dotyk ręki na jej ramionach.
Stała obok, opierając się o barierkę, a Jack objął ją
ramieniem, przyciągając bliżej, żeby pocałować w czubek głowy.
Takie pocałunki lubiła najbardziej, ciesząc się w głębi serca
pewnością, z jaką ją trzymał. Należeli teraz do siebie.
Schuyler pomyślała, że może to właśnie miała na myśli Allegra,
kiedy powiedziała jej, żeby wróciła do domu i przestała
ze sobą walczyć, przestała uciekać przed swoim szczęściem. Może
to właśnie matka chciała jej przekazać.
Jack cofnął rękę, a Schuyler popatrzyła za jego wzrokiem,
na niedużą szalupę, którą "chłopcy" opuszczali z rufy na spienioną
wodę na dole. Dwóch radosnych Włochów, Drago i Iggy
(zdrobnienie od Ignazio), było venatorami pracującymi dla hrabiny
i wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi pełnili funkcję
strażników więziennych. Ale Schuyler polubiła ich niemal jak
przyjaciół. Myśl o tym, co ona i Jack zaplanowali na najbliższą
przyszłość, sprawiała, że jej nerwy się napinały. Nie otrzymają
drugiej szansy. Zadziwiał ją spokój Jacka, sama z trudem zmuszała
się, żeby stać nieruchomo i z niecierpliwości gimnasty-
203
36.
kowała nogi w kostkach, stając na przemian to na palcach, to
na piętach.
Podeszła za Jackiem na krawędz pokładu. Iggy przycumował
łódkę do jachtu, a Drago wyciągnął rękę, żeby pomóc Schuyler.
Ale Jack wślizgnął się pierwszy i odsunął Drago, dżentelmeńskim
gestem oferując Schuyler swoją rękę. Przytrzymała się jej,
przechodząc przez barierkę do łódki. Drago wzruszył ramionami
i wyrównał balans łodzi, podczas gdy Iggy na dziobie pakował
ostatnie zapasy.
Schuyler obróciła się, aby po raz pierwszy przyjrzeć się uważnie
poszarpanemu włoskiemu wybrzeżu. Od kiedy usłyszeli, że Cinque
Terre zalicza się do ulubionych miejsc venatorów, nalegali
na całodniową wycieczkę. Ten fragment włoskiej riwiery był zabudowany
przez pięć średniowiecznych miasteczek. Iggy, o szerokiej
twarzy i okazałym brzuchu, opowiadał z nostalgią o czasach,
kiedy biegał po ścieżkach wzdłuż krawędzi klifów, a potem wracał
do domu na obiad, jedzony na tarasie z widokiem na zachód
słońca nad zatoką.
Schuyler nigdy nie dotarła do tej części Włoch i nie wiedziała
o niej za wiele - ale za to doskonale wiedziała, jak mogą wykorzystać
sentyment Iggy'ego do rodzinnego miasta. Nie potrafił
oprzeć się ich propozycji odwiedzenia tego miejsca i zgodził się,
żeby spędzili dzień na lądzie, z dala od pływającego więzienia.
Było to miejsce idealne dla ich planów, ponieważ szlaki kończyły
[ Pobierz całość w formacie PDF ]