[ Pobierz całość w formacie PDF ]
krokiem na porodówkę. Z trudem odpędziła od siebie złe przeczucia; po-
stanowiła skupić się na swoich obowiązkach.
- Czyżbyśmy mieli jakieś kłopoty? - spytała, widząc zatroskaną minę
Ghity Nayer, młodej hinduskiej pielęgniarki, którą spotkała w drzwiach
oddziału porodowego.
Hinduska skinęła głową i zaprowadziła ją do łóżka w rogu sali, które
zajmowała młoda dziewczyna w zaawansowanej ciąży. Pacjentka zaciskała
kurczowo dłonie na poręczy łóżka i cicho jęczała, przewracając się z boku
na bok. Całe jej ciało było zlane potem.
- Przyszła tu dwie godziny temu - wyjaśniła Ghita, zwilżając chustką czo-
ło pacjentki. - Czy już ci lepiej? - spytała łagodnym głosem. - Pani doktor
przyszła, żeby cię zbadać. Musisz zrobić wszystko, o co cię będzie prosiła.
- Cześć! - przywitała ją z uśmiechem Georgia. - Czy teraz czujesz ból? -
Delikatnie dotknęła dłonią łona dziewczyny i wyczuła silny skurcz. - No
tak. - Pokiwała głową. - Ten był bardzo silny. Ile ma lat? - spytała, odwra-
cajÄ…c siÄ™ do Ghity.
- Mówi, że siedemnaście.
- Czy to jej pierwsza ciąża? Pielęgniarka potrząsnęła głową.
S
R
- Nie. Czwarta. Raz poroniła, a przy dwóch kolejnych ciążach nastąpił
poród martwego płodu.
- Biedne dziecko - westchnęła Georgia.
Tym razem wyczuła dłonią jeszcze silniejszy skurcz. Twarz pacjentki
wykrzywiła się z bólu.
- Ma bardzo silne skurcze. Jak dawno się zaczęły? - zapytała.
- Trudno powiedzieć - odparła Ghita, zwilżając wodą twarz dziewczyny.
- Twierdzi, że zaczęły się wczoraj, ale termin porodu wypada dopiero za
cztery tygodnie.
- No cóż - zasępiła się Georgia, zakończywszy krótkie badanie pacjentki -
jeśli to prawda, że skurcze zaczęły się wczoraj, możemy mieć kłopoty. Ona
jest bardzo wyczerpana. - Wzrok lekarki spoczął na ekranie przestarzałego
monitora. - Występują oznaki wskazujące na zagrożenie płodu. To wszyst-
ko trwa za długo. Być może ma zbyt wąską miednicę albo dziecko znajduje
się w położeniu pośladkowym. Muszę jeszcze przeprowadzić gruntowne
badanie, ale tak czy owak będziemy musieli jej pomóc. Jeśli tego nie zro-
bimy, możemy stracić matkę i dziecko.
- Doktor Sam da mi dziecko - wyszeptała nagle pacjentka.
- Niestety, doktora Sama nie ma teraz w Batandi, ale ja zrobiÄ™ wszystko,
żeby ci pomóc. - Georgia pogłaskała dziewczynę po głowie.
- Doktor Sam... obiecał mi dziecko.
- Czy rozumiesz, o co jej chodzi? - Georgia spojrzała na Ghitę pytającym
wzrokiem.
- Widocznie Ryker obiecał jej, że jeśli tym razem zdecyduje się na poród
w szpitalu, dziecko będzie żyło.
S
R
O Boże! Niech cię licho, Sam! Jeśli składasz takie obietnice, mógłbyś
choć być w pobliżu, żeby ich spełnianiem nie musieli zajmować się inni,
pomyślała Georgia ze złością.
- Nie możemy z tym czekać na Sama. Ghita, przygotuj mi maseczkę i rę-
kawice - powiedziała stanowczym głosem. - Coś mi tu nie gra. Muszę ją
dokładnie zbadać.
Pięć minut pózniej zdejmowała z rąk rękawice chirurgiczne.
- Nie myliłam się - mruknęła. - Nie miała żadnych szans, by urodzić si-
łami natury. Dziecko jest ułożone nieprawidłowo. Częstość akcji serca pło-
du zaczyna się zmniejszać.
- Co z nią robimy? - spytała Ghita, zrywając z twarzy maseczkę.
- Jedno jest pewne: nie możemy czekać na powrót doktora Rykera.
- Chcesz zrobić jej cesarskie cięcie?
- Nie mamy innego wyboru. Jest bardzo wyczerpana. Jeżeli będziemy
czekać, na pewno stracimy ich oboje.
Georgia spojrzała na zegarek. Nie zdawała sobie sprawy, że jest tak póz-
no; dopiero teraz zauważyła, że za oknem zapadł już zmrok.
- Czy jakaś sala operacyjna jest wolna? - zapytała.
- Tak, ale... - odpowiedziała Ghita z wahaniem - doktor Moulou nie
skończyła jeszcze operować, a doktor Ozikwe pojechał z doktorem Ryke-
rem.
- A więc zostałam tylko ja - skonstatowała spokojnie.
Niech cię diabli, Sam!, pomyślała. Nie ma cię właśnie wtedy, kiedy jesteś
mi najbardziej potrzebny.
S
R
- Proszę przygotować salę operacyjną - wydała polecenie pielęgniarce. -
Idę umyć ręce.
Kiedy piętnaście minut pózniej stanęła w progu skromnie wyposażonej
sali operacyjnej, ogarnął ją lęk. Co ona tu właściwie robi? Czy pamięta
jeszcze cokolwiek z tego, czego nauczyła się w trakcie sześciomie-
sięcznego nadprogramowego stażu na chirurgii, który odbyła, zanim doszła
do wniosku, iż woli specjalizować się w medycynie zachowawczej? W tej
chwili gorzko żałowała, że podjęła taką decyzję.
Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się do członków zespołu, zgroma-
dzonych wokół stołu operacyjnego.
- To co, zaczynamy?
Dała znak anestezjologowi, który bez słowa skinął głową i zbliżył się do
pacjentki.
Operacja trwała bardzo krótko. Nim Georgia zdołała uświadomić sobie,
co się stało, trzymała na rękach maleńkie dziecko.
- Chłopak! - usłyszała głos jednej z pielęgniarek. W ciszy panującej w sa-
li operacyjnej rozległ się krzyk noworodka, który idąc za głosem swojego
najbardziej podstawowego instynktu, zaczął po chwili głośno ssać piąstki.
Georgia poczuła, że zbiera jej się na płacz. Mrugając oczami, by po-
wstrzymać łzy, podała dziecko Ghi-cie, która natychmiast przystąpiła do
mycia i ważenia.
Nagle drzwi sali operacyjnej otworzyły się na oścież. Georgia miała już
otworzyć usta, by udzielić reprymendy intruzowi, ale w ostatnim momencie
zdołała rozpoznać znajomą postać mężczyzny w białym fartuchu.
S
R
Sam Ryker stał w progu i gniewnie rozglądał się po twarzach członków
swojego personelu. Georgia westchnęła z ulgą. Była potwornie zmęczona,
lecz odczuwała głęboką satysfakcję. Przed chwilą na jej oczach dokonał się
cud narodzin, a ona odegrała w nim swoją małą rolę,
- Co tu się, u diabła, dzieje?
Spojrzała z niedowierzaniem na Rykera. Była pewna, że się przesłyszała.
Nie, to przecież niemożliwe, by po tym, co przed chwilą zrobiła, miał do
niej pretensje.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]