[ Pobierz całość w formacie PDF ]
miejsce dla siebie i swych najbliższych na ziemi, a może nieraz by unieść serce,
pęknięte po miłosnym zawodzie, żeby w klasztorze jakąś nieokreśloną miłością
pocieszać się przez resztę życia za cenę pewnego odczłowieczenia się, całkowitego
skrępowania własnej woli i wysuszenia serca. Napatrzyliśmy się przecież na tych, tak
zwanych słabych ludzi ciągnie dalej O. Mirewicz jak oni w czasie wojny z
wielką odwagą organizowali opiekę nad prześladowanymi, bez pytań o rasę,
wyznanie, światopogląd. Podziwialiśmy zakonnice polskie, niestrudzone opiekunki
bezdomnych, zabiegane, zapracowane w zbieraniu chleba dla sierot wojennych, dla
dzieci wykradanych z getta, dla ukrywających się u nich żydów, marksistów,
narodowców, ludzi wierzących i niewierzących. Do zakonu nadają się ludzie mądrzy,
mocni i dobrzy ... Trzeba bowiem mieć wielką odwagę, żeby brać na siebie ciężar
realizowania najwznioślejszych rad Ewangelii, pamiętając równocześnie, że się nie
jest aniołem, że się nie jest automatycznie zabezpieczonym przed działaniem! zła ...
Wszystko co dobre, piękne, rozumne i mocne w człowieku za furtką klasztorną jest
znaczone jego zawsze żywą miłością ku Bogu i ludziom. A wszelka małość, wszelkie
obniżanie ideałów, a nawet bo i to jest możliwe marnowanie się człowieka w
zakonie, możemy wytłumaczyć brakiem tak pojętej szerokiej i bohaterskiej miłości. ...
Człowiek więc zamykający się w klasztorze, to człowiek, który zapatrzył się w krzyż
Chrystusowy, dosłyszał 'płynące zań specjalne wezwanie do oddania się całkowicie
Bogu i ludzkości na służbę, i uczynił to, dając równocześnie Bogu i ludzkości widomy
znak życiem według ślubów, że taka jest jego osobista, dobrowolna i radosna służba
(tamże).
Q. 88, a. 8. Podwładni mogą składać śluby prywatne, nawet bez pozwolenia
'przełożonych kościelnych czy świeckich, np. rodziców, ale nie mają prawa
zobowiązywać się choćby ślubem do tego, co sprzeciwia się obowiązkowi
posłuszeństwa, względnie uprawnieniom przełożonego. Nie grzeszą jednak składając
roztropnie ślub spełnienia moralnie dobrego uczynku, gdyż w tym ślubie domyślnie
zawiera się warunek zgody lub nie sprzeciwiania się przełożonego w tym, co podlega
jego uprawnieniom. Jeśli ślub tym uprawnieniom sprzeciwia się, traci swą moc. Ale
uprawnienia przełożonych, a nawet rodziców, nie sięgają tak daleko, by podwładni
czy dzieci, jeśli są pełnoletnie, nie mogły bez ich pozwolenia ważnie zawrzeć
małżeństwa lub wstąpić do zakonu; są to bowiem sprawy, o których każdy człowiek
musi osobiście stanowić, biorąc odpowiedzialność za całe swe życie. Zw. Tomasz
podkreśla to z naciskiem, zwłaszcza że sam w swej młodości wstąpił do Dominikanów
bez pozwolenia rodziców i przez kilka miesięcy odpokutował ten śmiały krok
pobytem w więzieniu w rodzinnym zamku, ale nie załamał się w swym powołaniu.
Jeśli ślub nie sprzeciwia się słusznym uprawnieniom przełożonych lub innych osób,
obowiązuje w sumieniu pod grzechem, chociażby podwładny złożył ów ślub bez
zgody przełożonego. Przestaje jednak obowiązywać, jeśli: l) jego tworzywo ulegnie
zasadniczej zmianie, tak że to co ślubował staje się albo niemożliwe do spełnienia,
albo moralnie złe, np. gdy ktoś ślubował pielgrzymkę w czasie najbliższych wakacji, a
tymczasem zachorowało mu dziecko i musi opiekować się nim przez cały czas
204
wakacji. Popełniłby grzech śmiertelny, kto by zamiast spełnić ten nakaz prawa natury,
chciał dokonać ślubu odbycia pielgrzymki, pozostawiając bez dostatecznej opieki
osobę, nad którą ma obowiązek czuwać. Podobnie nie ma obowiązku dotrzymania
ślubu udzielania pomocy materialnej osobie, gdy się okaże, że ta osoba tej pomocy nie
potrzebuje, albo gdy ktoś ślubował dać 100 dolarów głodującym Hindusom, ale na
skutek jakiegoś nieszczęścia, np. kradzieży lub pożaru, stracił swój majątek.
2. Obowiązek dotrzymania ślubu ustaje gdy upłynie czas, na okres którego został
złożony, albo gdy nie zostanie spełniony warunek, pod którym został złożony, np. gdy
ktoś ślubuje pielgrzymkę jeśli syn wyzdrowieje, nie jest obowiązany do tej
pielgrzymki dopóki syn jest chory lub gdy umrze.
3. Gdy ustanie główny cel ślubu, np., gdy ktoś ślubuje w swym kościele parafialnym
postawić chrzcielnicę, a tymczasem ktoś inny ją zbudował.
4. Gdy zostanie unieważniony przez tego, od kogo zależy całkowicie ten kto ślubuje,
albo tworzywo jego ślubu. Przełożony w pierwszym wypadku może unieważnić
wszystkie śluby swego podwładnego w tym, w czym ów podwładny podlega mu. Ten
zaś, od kogo zależy tylko tworzywo ślubu, może jedynie zawiesić moc jego
obowiązywania tak długo dopóki spełniane ślubu sprzeciwiałoby się jego
uprawnieniom, np. żona może zawiesić ślub wstrzemięzliwości płciowej własnego
męża, złożony bez jej zgody. Wreszcie:
5. Zlub przestaje obowiązywać, gdy ktoś otrzyma dyspensę zwalniającą go z niego.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]