[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Próżno trwożnym głosem o ratunek żebrze,
Ja, drżąc jak w febrze,
ZadajÄ™ raz,
Absyntu szklanka,
Zmierć, ma kochanka,
etc., etc.
W ogóle konsumpcja absyntu przez polską muzykę kabaretową była znaczna.
Na usilne żądanie publiczności tenże sam apasz odśpiewał ulubioną piosenkę Henryka
Zbierzchowskiego pt. Walc nocy, dziś już spopularyzowaną po całej kuli ziemskiej pod nazwą Valse
brune:
Gdy noc zapada,
Nim światła latarń pogasną,
Wieszcz po melodiÄ™ siÄ™ skrada,
By wydrukować jak własną.
Oto już siódme wydanie,
Zanim siÄ™ zbrodnia odkryje,
Kupujcież, kupujcież, dranie,
Raz tylko jeden się żyje!...
Dalszy ciÄ…g notatek niestety zaginÄ…Å‚.
223
Pisane w r. 1912
224
Uzupełnienia
[Z IGRASZEK KABARETOWYCH ]
PRZEDMOWA
Poleca się Szanownej Publiczności przeczytanie tegoż Boya Piosenek i fraszek Zielonego Balonika ,
przy czym czytelnik zyskuje głębsze wniknięcie w INDYWIDUALNOZ autora, zaś autor zyskuje
KORON TRZY. Co obu stronom może wyjść tylko na korzyść.
Boy
225
DWA KOTKI
(z Jachowicza)
Były dwa kotki:
Jeden ładny, lecz z szafy wyjadał łakotki,
Drugi brzydki, bury,
Ale łowił szczury.
Którego wolicie, powiedzcież mi, dzieci?
Burego, burego!
Aadnego, Å‚adnego!
Nie mogły zgodzić się dzieci.
No, a ty, Celinko?
Rozsądna Cesia z poważną minką
Tak rzecze, pomyślawszy przez chwilę maleńką:
Oba są potrzebne, nieprawdaż, mateńko?
Tak odpowie Cesia mała,
A mama ją uściskała
Mówiąc: Spokojnam, Cesiu, o twoje zamęście,
Sama będziesz szczęśliwa i drugim dasz szczęście .
226
DESZCZYK
(z Jachowicza)
Mamo, rzekł Jaś, deszczyk rosi,
Poplami kapelusz Zosi,
Jakże niepotrzebnie pada!
Tu matka dziecku wykłada:
Za to po deszczu, me dzieciÄ™,
Drzewko bujniej puszcza kwiecie,
Co gdy przyjdzie czas jesieni,
W soczysty owoc siÄ™ zmieni.
Owoc zaÅ›, kiedy dojrzeje,
Mama araczkiem zaleje,
Doda cytrynki i wina,
ParÄ™ kropel maraskina,
TroszkÄ™ wody (nie za wiele)
I sprawi dzieciom wesele.
Każde ze słomką zasiędzie,
Dopieroż to radość będzie!
Tak to deszczyk wszystko krzepi:
Kwiatek, drzewko rośnie lepiej,
Bo Bóg wszystkim mądrze włada .
O, kiedy tak, to niech pada!
227
DOLEK
Pytała Femcia Dolka, na co rozum zda się,
Dolek milczał; gdy coraz bardziej naprzykrza się,
Tak powie: Na to chyba tylko, moje dzieciÄ™,
Aby nie być zmuszonym szukać go w kobiecie .
228
ODSIECZ WIEDNIA
CZYLI
TOALETKA KRÓLOWEJ MARYSIECKI
(scenariusz popularnej sztuki z historii Polski w jednym akcie)
Henrykowi Sienkiewiczowi
Scena przedstawia jedną z komnat królowej Marii Kazimiery. Jest to duża sala, cała zawalona
tureckimi makatami, złotogłowiami, kindżałami, buńczukami etc., których król Jan cale fury znosi do
domu z każdej wyprawy w przekonaniu, iż uszczęśliwia tym swoją najukochańszą Marysieńkę. W
rezultacie pokój wygląda trochę na namiot wielkiego wezyra, trochę na wystawę sklepu Ignacego Rajala;
w niczym zaś nie przypomina buduaru ładnej kobiety. Jest duszny, ciemny i ponury. Królowa Marysieńka
cierpi nad tym, ale Jaś robi to z tak poczciwego serca, taki jest dumny i kontent z siebie po każdym
świeżym transporcie, że byłoby okrucieństwem rozwiewać jego iluzje. Dziś pokój ten jest jeszcze mniej
wesoły niż kiedykolwiek. Przez okna na wpół przysłonięte ciężkimi oponami widać kawałek nieba szary i
smutny; po szybach bębni monotonnie deszcz jesienny. I królowa Marysieńka jest dziś smutna smutna,
znudzona i coś jeszcze. Jest to ten stan duszy, który dzisiejsza subtelna psychologia określa nazwą z d e n
e r w o w a n i a. Co rok, kiedy nadchodzą te szare dni jesiennej słoty, ogarnia Marysieńkę ciężkie
zniechęcenie na myśl, że całe jej życie ma upłynąć w tym strasznym kraju, tak obcym i dzikim.
Jakkolwiek jej mała główka nie jest wolna od ambicji, to jednak chwilami królowa ma uczucie, że lepiej
byłoby jej żyć w ukochanym Paryżu, choćby jako najbiedniejszej dziewczynie, zmuszonej własnymi
dziesięcioma palcami jeżeli się można tak wyrazić zarabiać na chleb dla siebie i swego kochanka, niż
tutaj być królową Polski, żoną bohatera, i mieć szansę przejścia do historii ludów słowiańskich. W
dodatku zdarzyło się królowej Marysieńce wczoraj fatalne nieszczęście. Pewien sprzęt tualetowy, drogi
sercu każdej prawdziwej kobiety (choćby nawet kobieta zasiadała na starożytnym tronie królowej
Rzepichy), sprzęt ten uległ przez nieostrożność pokojówki stłuczeniu. O tym, żeby podobnie egzotyczny
mebel można było w końcu siedemnastego stulecia nabyć w granicach Rzeczypospolitej ani mowy.
Trzeba będzie sprowadzać go przez poselstwo francuskie, co przy tych jesiennych roztopach potrwa Bóg
wie jak długo. Gdybyż to było we Francji! W jednej chwili znalazłoby się dziesięciu kawalerów-rycerzy,
którzy nie zsiadając z konia, dzień i noc by pędzili na wyścigi, aby usłużyć swojej królowej! Ale tu! w
tym dzikim kraju! Jak tu nawet wspomnieć o podobnej materii tym podgolonym wąsaczom? Zaraz by
się to zaczęło puszyć i parskać na sejmach o zniewagę klejnotu szlacheckiego! To drobne na pozór
zdarzenie przepełniło miarę goryczy w sercu królowej Marysieńki. Nigdy nie poczuła się w Polsce tak
obcą, tak osamotnioną jak dzisiaj. W tym niepozornym meblu tualetowym który, jak mówi poeta, ile
trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto go stracił w tym mebelku zogniskowała się w tej chwili i
usymbolizowała (mówiąc znowu stylem znacznie pózniejszym) cała tęsknota za słoneczną Francją, za jej
dworem świetnym i wykwintnym, za rycerstwem tak pełnym męskości, a przy tym tak rozumiejącym i
odczuwającym kobietę aż do najbardziej codziennych i na pozór pospolitych drobiazgów.
Pozostała jeszcze jedna słaba nadzieja. Sprawczyni tego nieszczęścia, pokojówka królowej, Anusia,
ładna i niegłupia dziewczyna, z własnego pomysłu postanowiła oblecieć co najznakomitsze panie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]