[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Pani Walters nie sprostowała. Podniosła się i zręcznie pomogła wstać panu
Rafielowi. Kiedy szli plażą, ona ostrożnie go podtrzymywała. Razem weszli do wody.
Seńora de Caspearo otworzyła oczy i zamruczała:
Jaki wstrętny starzec! Wszyscy oni są tacy brzydcy! Powinno się ich uśmiercać
w wieku czterdziestu, albo lepiej trzydziestu pięciu lat. Mam rację?
Usłyszeli chrzęst kroków Edwarda Hillingdona i Gregory ego Dysona.
Cześć Evelyn, jaka dzisiaj woda?
Taka jak zawsze.
Aha, bez zmian. Gdzie jest Lucky?
Nie wiem odrzekła Evelyn.
Panna Marple po raz kolejny spojrzała w zamyśleniu na leżącą, ciemnowłosą
kobietę.
A teraz zabawię się w wieloryba powiedział Gregory, zrzucił jaskrawą,
wzorzystą koszulę i popędził przez plażę. Wymachując ramionami, sapiąc głośno i
parskając, wpadł do wody i popłynął szybkim kraulem. Edward Hillingdon usiadł na
piasku obok żony i zapytał:
Masz ochotę jeszcze raz się wykąpać? Uśmiechnęła się i założyła czepek.
Weszli do morza w znacznie mniej widowiskowy sposób.
Seńora de Caspearo znów otworzyła oczy.
Na początku myślałam, że to ich miesiąc miodowy. On jest dla niej taki
czarujący. Ale podobno są już osiem czy dziewięć lat po ślubie. To niewiarygodne,
prawda?
Ciekawe, gdzie jest pani Dyson? spytała panna Marple.
Ta Lucky? Jest z innym mężczyzną.
Naprawdę tak pani sądzi?
Na pewno odrzekła seńora de Caspearo Taki typ kobiety. Tylko że ona
nie jest już zbyt młoda. Mąż nie pozostaje jej dłużny. Zdradza ją na prawo i lewo.
Wiem, co mówię.
No, tak powiedziała panna Marple. Na pewno pani wie.
Seńora de Caspearo rzuciła jej zdziwione spojrzenie. Najwyrazniej nie spodziewała
się takiego komentarza z jej strony. Ale panna Marple przyglądała się morskim falom
z niewinnym wyrazem twarzy.
*
Proszę pani, czy mogę z panią porozmawiać?
Oczywiście odrzekła Molly Kendal. Siedziała za biurkiem w swoim biurze.
Victoria Johnson, ciemna wysoka dziewczyna w śnieżnobiałym uniformie, weszła
do środka i zamknęła za sobą drzwi w jakiś znaczący, tajemniczy sposób.
Chciałabym pani o czymś powiedzieć.
Tak, słucham? Czy coś się stało?
Tego nie wiem. Nic jestem pewna. Chodzi o tego starszego pana, który nie żyje.
O tego pana majora, który umarł we śnie.
Tak, tak. Słucham?
W jego pokoju była buteleczka tabletek. Doktor pytał mnie o nie.
Tak?
Pan doktor powiedział: Zobaczmy, co major miał w swojej apteczce i tak
zrobił. Znalazł na półce w łazience proszek do czyszczenia zębów, leki na
niestrawność, aspirynę, leki z kory szakłaku i wreszcie buteleczkę tych tabletek o
nazwie norma& normatens.
Tak? powtórzyła Molly.
Pan doktor popatrzył na buteleczkę i pokiwał z zadowoleniem głową. Ale
potem sama zaczęłam o tym rozmyślać i& Tych tabletek wcześniej tam nie było.
Nigdy ich nie widziałam w jego łazience. Inne rzeczy tak: proszek do zębów,
aspirynę, wodę kolońską i tak dalej& Ale tych tabletek, tego normatensu, nigdy
wcześniej nie zauważyłam.
A wiec myślisz, że& Molly była zdezorientowana.
Nie wiem, co myśleć odparła Victoria. Wiem tylko, że coś jest nie w
porządku. Stwierdziłam, że lepiej pani o tym powiem. Może powinna pani
porozmawiać z panem doktorem. Może coś się za tym kryje. Ktoś na przykład
podrzucił te tabletki, żeby pan major je połknął i umarł.
Och, to raczej niemożliwe powiedziała Molly. Victoria potrząsnęła ciemną
czupryną.
Nigdy nic nie wiadomo. Ludzie potrafią robić różne złe rzeczy.
Molly wyjrzała przez okno. To miejsce wyglądało jak raj na ziemi. Słoneczne,
bezchmurne niebo, rafy koralowe, muzyka i taniec prawdziwy eden. Jednak nawet
nad rajem zawisł cień cień grzechu i szatana. Złe rzeczy och, jakże
nienawidziła tych słów!
Zajmę się tym, Victorio rzekła ostro. Nie martw się. Przede wszystkim
jednak nie roznoś po hotelu głupich plotek.
Tim Kendal wszedł w momencie, kiedy Victoria niechętnie zbierała się do
odejścia.
Czy coś się stało, Molly?
Zawahała się. Victoria mogła z tym pójść także do niego. Dlatego też powtórzyła
mu słowa dziewczyny.
Nie rozumiem, o co to całe zamieszanie. Właściwie jakie to były tabletki?
No cóż, sama nie wiem, Tim. Kiedy przyjechał doktor Robertson, powiedział
chyba, że mają coś wspólnego z nadciśnieniem.
W takim razie wszystko się zgadza. Miał nadciśnienie, więc zażywał lekarstwa.
To normalne. Znam wielu takich ludzi.
Tak Molly zawahała się ale Victoria uważa, że jedna z tych tabletek
mogła go zabić.
Och, kochanie! To chyba zbyt melodramatyczne. Sądzisz, że ktoś mógł
zamienić jego lekarstwo na nadciśnienie na jakieś inne tabletki, którymi się otruł?
Tak, jak to przedstawiasz, rzeczywiście brzmi absurdalnie powiedziała
Molly skruszonym głosem ale Victoria chyba tak właśnie pomyślała.
Głupia dziewczyna! Oczywiście możemy iść i zapytać o wszystko doktora
Grahama, na pewno będzie wiedział. Ale naprawdę myślę, że to nonsens i nie warto
mu zawracać głowy.
Też tak myślę.
Skąd u diabła przyszło tej dziewczynie do głowy, że ktoś mógł zamienić
lekarstwa, że wsypał inne tabletki do tej samej fiolki?
Nie wiem, czy dobrze ją zrozumiałam rzekła Molly bezradnie. Victoria
chyba uważa, że tej fiolki z& normatensem wcześniej tam nie było.
Ależ to bzdura! Musiał przecież zażywać te leki regularnie, aby obniżyć
ciśnienie krwi powiedział Tim Kendal i poszedł beztrosko na spotkanie z
Fernandem, szefem sali restauracyjnej.
Molly nie potrafiła jednak przestać myśleć o tej sprawie. Kiedy minęło już
zamieszanie związane z, lunchem, powróciła do niej.
Tim zagadnęła męża zastanawiałam się, co będzie, jeśli Victoria, zacznie
rozpowiadać wszystkim wokół o tej sprawie. Może powinniśmy zapytać kogoś o
radę?
Moja droga! Robertson i jego ludzie byli już tutaj, obejrzeli wszystko dokładnie
i wypytali nas o wszystko, co ich interesowało.
No tak, ale wiesz, jak to jest z tymi dziewczynami& No dobrze! Mam
[ Pobierz całość w formacie PDF ]