[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Płomień zapłonął wesoło na kilka sekund, a potem zaraz zgasł. Hrabia przeklął i ponowił próbę. Po
trzeciej pogodził
się z porażką.
Sądząc po kwaśnej minie brata, Isabella domyślała się, że jest poirytowany. Nie ulegało
wątpliwości, że Damian nie odda mu swojej latarni; zresztą szedł na przodzie i musiał oświetlać
drogę. Jenkins także nie wychylał się z propozycją oddania lampki, a Isabella nie zamierzała go o to
prosić.- Możesz wziąć moją latarnię, Thomasie - powiedziała niechętnie.
Poole natychmiast przystał na ofertę i zabrał lampkę z jej rąk.
dalous
Wsadziła do kieszeni bezużyteczną świecę.
- Trzymaj się blisko mnie - nakazał Damian.
an
- Dobrze - zgodziła się, mając nadzieję, że nie zwrócił uwagi na podenerwowanie w jej głosie.
sc
Ruszył przed siebie, a ona za nim, mocno ściskając róg jego marynarki. Drugą ręką pochwyciła go w
pasie; ciepło bijące od jego muskularnego ciała działało na nią uspokajająco.
Przeszli tylko trzy kroki, gdy nagle znowu się zatrzymał. Isabella poczuła, że zesztywniał, a potem
wstrząsnął nim dreszcz. Zrobiło jej się słabo. Damian zobaczył chyba coś strasznego.
- Damianie?
Wspięła się na palce, chcąc wyjrzeć nad jego ramieniem, ale po-pona
nieważ jej się nie udało, wsunęła się między niego a ścianę.
Uderzył w nią jakiś dziwny odór, duszący i stęchły. Zmarszczyła nos. Wykręcając szyję, próbowała
dojrzeć to coś, co spowodowało tak dziwną reakcję u hrabiego. Przesunęła powoli wzrokiem po
kamiennej posadzce i nagle zobaczyła zarys ciemnej postaci. A może było to coś innego?
- Dzisiaj rano, kiedy utknęłyśmy w tym korytarzu, Catherina mówiła, że widziała w nim kogoś
leżącego na ziemi. Sądzisz, że to jest to, co zobaczyła?
- Możliwe - mruknął.
Zdezorientowana niejasną odpowiedzią, oderwała oczy od podłogi i spojrzała na niego. W
przyćmionym świetle latarni dostrzegła malujące się na jego twarzy zaskoczenie, które po chwili
zmieniło się w wyraz zrozumienia, a po sekundzie w przerażenie.
dalous
- To Emmelina.
Słowa wypowiedziane były chrapliwym szeptem, ale stała na tyle an
blisko, że wyraznie je usłyszała. Natychmiast przeniosła wzrok na podłogę. To niemożliwe! Z
rosnącym przerażeniem wpatrywała się w sc
ciemny zarys. Dopiero teraz spostrzegła, że patrzy na coś, co ma znajomy kształt. Była to kobieca
suknia, szersza u dołu, zwężająca się w pasie i znowu rozszerzająca się u góry. Z rękawa wystawało
coś białego, przypominającego szkielet wachlarza. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że nie jest
to szkielet wachlarza, a ludzkiej ręki. Na jednym z palców widniał duży złoty pierścień.
Poczuła na plecach lodowaty chłód. Sapnęła, a potem szeroko otworzyła usta. Tylko dzięki
wielkiemu wysiłkowi woli zdołała utrzymać pona
siÄ™ na nogach.
Jedna z tajemnic Whatley Grange w końcu została wyjaśniona.
Znalazło się ciało Emmeliny.
Rozdział 24
Damian nieraz czuł strach. Czuł go na polu bitewnym, kiedy prowadził swoich żołnierzy do walki.
Pulsował mu w żyłach, kiedy patrzył w zamglone nienawiścią oczy szarżujących na niego francuskich
kawalerzystów. Pojawiał się, gdy powietrze rozrywał huk armatnich wystrzałów, a ziemia tryskała
spod nóg zaskoczonych piechurów. A najgorszy ogarniał go wtedy, gdy musiał słuchać jęków i
okrzyków boleści umierających kolegów. Damian znał krwawy smak wojny.
A jednak, kiedy wpatrywał się w szkielet żony, jego pierś przenikał
dalous
lodowaty lęk - uczucie, które przewyższało każdy znany mu strach.
an
Zarówno jego umysł, jak i ciało zamarły w bezruchu.
- Saunders, dlaczego się zatrzymaliśmy? Czyżbyś znalazł ten swój sc
przeklęty skarb?
Poole. Uczucie ucisku w piersi przeniosło się do gardła. Chcąc się go pozbyć, Damian przełknął
ślinę. Wzdrygnął się, bo ktoś lekko dotknął
jego ramienia. Odskoczył w tył, a gdy się odwrócił, patrzył wprost w szeroko otwarte fiołkowe oczy
Isabelli. Zobaczył w nich troskę i milczące wsparcie. Ucisk w klatce nieco zelżał. Obecność Isabelli
była jak migocząca iskra światła w czarnym padole rozpaczy.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]