[ Pobierz całość w formacie PDF ]
i sierot przybędzie - westchnął - ale pora kres z tym uczynić.
- Nic będzie pokoju, pokąd żywię Mojsław - powiedział Ostromir -
a i Prusom należy obrzydzić napaści. Pośledni raz bliz mieli do swej
granicy, tedy uszli społem z Mojsławem. Należy ich wpuścić w głąb
aż do Wisły, przyprzeć do rzeki i wygnieść.
- Aacniej to rzec, nizli uczynić - powiedział Kazimierz z namysłem.
- Mojsław wojownik jest doświadczony, zali da się wciągnąć w paści?
- Nie brak nam doświadczonych wojów, on zasię chcąc Mazow-
szem owładnąć i za Wisłę przejść musi. Najłacniej dopaść go u prze-
prawy, gdy siły będzie miał podzielone, jeno pomiarkować nie śmie,
że idziem za nim.
- Wasza to sprawa zmiarkować, kiedy się nacznie - powiedział Ka-
zimierz.
- My na pruskiej granicy dawać będziem baczenie i stając do wal-
nej bitwy cofać się będziem na Płock i tam się zejdziemy. Reszta
w Bożym ręku.
- Jak u nas prawią: na Boga nadiejsia, a sam nie płoszaj - powie-
dział Ostromir, uśmiechając się. - Tedy stoi zmowa, a nie zabądzcie
powrozów zabrać ze sobą, zdadzą się, by wiązać brańców.
(idy mężowie skończyli mówić o wojnie, Dobronega rozpytywać
jęła o brata i jego pięciu synów. Gdy wieczerzę skończono, mężowie
129
czas jakiś zabawiali się kielichami, pijąc na pomyślność wyprawy, po
czym Ostromir wyszedł, a Kazimierz jeszcze pozostał. Zadumany był
i milczał. Dobronega ująwszy go za rękę przytuliła do niej twarz,
mówiąc:
- To mnie radziej się smęcić, że znowu czekać mi przydzie z niepo-
kojem. Mężowie muszą walczyć, a niewiasty płakać, taka już ich do-
la. A ty zważ, miły, o ile szczęśliwszy jeś od swego rodzica. Niemiec
i Ruś zmówiła się przeciw niemu, nijak mu było wydolić. A ty przy-
mierze masz z Rusią, która pomaga ci odzyskać Mazowsze, a cesarz
nie jeno że ci dopomógł odzyskać polskie lenno, ale za ciebie odebrał
Zląsk Brzetysławowi i chociaż część zrabowanego mienia.
- Lenno! - powiedział Kazimierz w zadumie. - Nie była Polska
lennem cesarskim ni za przedziada, ni za dziada. Rodzic mój siły ste-
rał, by niezależność utrzymać. Nie byłbym godnym ich potomkiem,
gdybym się jej wyrzekł.
- Wżdy żywot jeszcze przed tobą. Od podwalin zaczynałeś odbu-
dowę, raniej ściany umocnić należy, nim budowlę dach zwieńczy.
- %7ływot przede mną - powiedział Kazimierz cicho. Nachodziło go
przeczucie, że nie zdąży dokończyć swego dzieła. Od chwili powrotu
do kraju żył w ustawicznym niemal napięciu. Jedyne chwile folgi to
rzadki i krótki pobyt na łonie rodziny. Teraz znowu opuścić ją musi,
by poczynić przygotowania do mazowieckiej wyprawy, a z wiosną
wyruszyć na nią, nie wiadomo na jak długo.
Dobronega, jakby wyczuwając jego przygnębienie, podjęła:
- Ni drzewa nie pogoni, by rosło, czas na wszytko potrzebny. Ani
się obejrzym, gdy Bolko służyć ci będzie pomocą i wyręką. Nie wy-
dążysz dokończyć swego dzieła, on to uczyni. Nie darmo śnił mi się
w złotej koronie.
Na myśl o swym ulubieńcu, Kazimierz uśmiechnął się mimo woli.
Nie w ostatku podejmował trudy, nieraz nad siły, by jasną przyszłość
zgotować swemu następcy. Widząc, że małżonek się rozpogodził,
Dobronego przytuliła się do niego, mówiąc:
- Nie sumuj się, że zima idzie. Po zimie zawżdy bywa wiosna.
130
Pózną jesień i niemal całą zimę spędził Kazimierz na objazdach, nie
zważając ni na słoty, ni potem na zawieje i zamiecie śnieżnej zimy.
Wyprawę należało przygotować starannie, jeśli ma zakończyć sprawę
Mazowsza, a siły, jakie można było wystawić, nie były zbyt znaczne.
Słuszność jednak miała Dobronega porównując położenie Kazimierza
7. położeniem Mieszka. Czechy zgnębione i wygłodzone nie przed-
stawiały żadnego niebezpieczeństwa, cesarz Henryk Kazimierzowi
przychylny i od Niemiec nic nie grozi, przymierze z Jarosławem nie
tylko zabezpieczało wschodnią granicę, ale zapewniało pomoc w upo-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]