[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nas za szarlatanów - złote lata. Aby jednak stały się w pełni złote, musieliśmy się dać
odkryć.
Martin Denicoff z Urzędu ds. Badań Naukowych Marynarki [Wojennej] jest dla
informatyki tym, czym podczas odrodzenia byli Medyceusze dla sztuki: zapładniał ludzi
ważnymi ideami. On sam jest scenarzystą, toteż spowodował, że do badań włączyliśmy
interakcyjne kino, na długo przed tym, nim sami wpadlibyśmy na taki pomysł.
Gdy Craig Fields, młodszy odpowiednik Denicoffa w ARPA, zauważył wyjątkową
nieobecność Amerykanów w elektronice powszechnego użytku, powziął zdecydowane kroki,
aby rozwinąć ideę komputerowej telewizji. Wpływ Craiga był tak duży, że kosztował go
utratę pracy, gdyż jego pomysły były sprzeczne z polityką rządową (lub raczej jej brakiem).
Jednakże przez te lata finansował on większość badań, które doprowadziły do obecnej postaci
multimediów.
We wczesnych latach osiemdziesiątych zwróciliśmy się o wsparcie do sektora
prywatnego, głównie z myślą o pomocy w budowie tego, co obecnie nosi nazwę Wiesner
Building, a kosztowało to pięćdziesiąt milionów dolarów. Niezwykła hojność Armanda i
Celeste Bartos spowodowała zarówno rozpoczęcie, jak i dokończenie budowy Media Lab.
Jednocześnie mogliśmy zaprzyjaznić się z wieloma ludzmi z wielkich korporacji.
Nowi przyjaciele to głównie dostawcy informacji, którzy nigdy wcześniej nie
współpracowali z MIT, ale którzy czuli (już wtedy, na początku lat osiemdziesiątych), że ich
przyszłość jest zależna, od technologii. Jednym z wyjątków był dr Koji Kobayashi, wtedy
dyrektor i przewodniczÄ…cy rady nadzorczej firmy NEC. Jego poczÄ…tkowe wsparcie i wiara w
naszą wizję komputerów i komunikacji spowodowały, że za NEC poszły inne firmy
japońskie.
W procesie szukania pomocy u siedemdziesięciu pięciu firm, które obecnie nas
wspierają, spotkałem wiele osobowości - w najlepszym sensie tego słowa. Obecni studenci
Media Lab mają okazję spotykać się z większą liczbą dyrektorów dużych korporacji niż
jakakolwiek inna grupa studentów. Uczymy się od nich wszystkich, ale trzech wyróżnia się
szczególnie. Są to: John Sculley, do niedawna w Apple Computer, John Evans, dyrektor
News Electronics Data, oraz Kazuhiko Nishi, dyrektor ASCII Corp.
Oprócz tego specjalne podziękowania należą się Alanowi Kay-owi z Apple Computer
i Robertowi W Lucky emu z Bellcore. Ja także jestem członkiem grupy Vanguard z CSC,
dlatego wiele pomysłów w tej książce pochodzi od nich. A. Kay przypomina mi: Patrzenie
perspektywiczne jest warte pięćdziesiąt punktów w teście inteligencji . Lucky zaś pierwszy
zapytał: Czy bit to naprawdę bit?
Laboratoria buduje się nie tylko dzięki pomysłom. Jestem szczególnie wdzięczny
Robertowi E Greene owi, zastępcy dyrektora ds. administracyjnych i finansowych, z którym
współpracowałem przez dwanaście lat. To dzięki jego poświęceniu i ogromnemu zaufaniu,
jakim darzą go pracownicy Media Lab i administracja MIT, mogę do upadłego
wypróbowywać nowe modele badawcze i tak wiele podróżować.
Organizacją nauczania akademickiego, w którym tyle się rozpleniło chwastów, zajął
się i nadał mu formę oraz charakter Ste-phen A. Benton; jego obowiązki w lipcu 1994 roku
przejÄ…Å‚ Whitman Richards.
Victoria Vasillopulos zajmuje siÄ™ moim biurem i mojÄ… osobÄ…, na uczelni, poza niÄ… i w
domu. Książka sugeruje, że cyfrowe życie oznacza połączenie domu i biura, pracy i rozrywki
- i tak istotnie jest. Victoria może o tym zaświadczyć. Na naprawdę inteligentnych agentów
komputerowych będziemy musieli jeszcze trochę zaczekać; tak więc pomoc znakomitego
człowieka jest nieoceniona. Gdy zniknąłem z widoku by dokończyć tę książkę, Victoria miała
nie dopuścić do tego, aby ktoś to zauważył. Dzięki pomocy Susan Murphy-Bottari i Felice
Napolitano tylko niewiele osób spostrzegło moją nieobecność.
Wydanie tej książki wymaga oddzielnego rozdziału z podziękowaniami. Chciałbym
szczególnie podziękować Kathy Robbins, mojemu agentowi w Nowym Jorku. Spotkałem ją
dziesięć lat temu i zgodziłem się być jednym z jej autorów . Przez następne dziesięć lat tak
byłem zajęty budowaniem Media Lab, że nie miałem czasu nawet pomyśleć o książce. Kathy
wykazywała jednak anielską cierpliwość i tylko co jakiś czas uprzejmie dopominała się o
książkę.
Louis Rossetto i Jane Metcalfe idealnie trafili w zapotrzebowanie z kolorowym
magazynem o cyfrowym życiu - Wired . To mój syn Dimitri spowodował, że do nich
dołączyłem - i za to jestem mu wdzięczny. Nigdy wcześniej nie pisałem stałego felietonu w
czasopiśmie. Czasem przychodziło mi to łatwo, innym razem trudno. Ale wszystkie sprawiały
mi radość; ich redagowaniem z wdziękiem zajmował się John Battelle. Czytelnicy nadsyłali
wiele pomocnych informacji. Zachwyty przeważały nad pretensjami. Wszystkie dały mi wiele
do myślenia.
Gdy poszedłem do Kathy Robbins z pomysłem wydania osiemnastu felietonów z
Wired w formie książki, była zachwycona. Umowę podpisaliśmy w ciągu dwudziestu
czterech godzin. Zabrała mnie do Knopfa i przedstawiła prezesowi Sonny emu Mehcie i
memu redaktorowi Marty emu Asherowi. Marty właśnie odkrył America Online (tak, ma
dwoje dzieci, nastolatków) i ten dostawca Internetu stał się naszym kanałem
komunikacyjnym. Córka pomogła mu drukować książkę z domu. Marty szybko stał się fana-
tykiem techniki cyfrowej.
Słowo po słowie, pomysł za pomysłem, Marty przekształcał mój dyslektyczny styl w
coś do czytania. Czasem całe noce spędzaliśmy nad książką.
Pózniej Russ Neuman, Gail Banks, Alan Kay, Jerry Rubin, Seymour Papert, Fred
Bamber, Michael Schrag i Mikę Hawley przeczytali rękopis i wnieśli komentarze oraz
poprawki.
Dzięki Neuman słowa strategia i polityka są prawidłowo zastosowane. Banks
przeczytała rękopis jak profesjonalny recenzent i profesjonalny nowicjusz, znęcając się nad
prawie każdą stronicą. Kay znalazł błędy w odnośnikach oraz wskazał błędy w kolejności
prezentacji, dodając książce kawałek swej mądrości, z której słynie. Papert przyjrzał się
ogólnie strukturze książki i przeorganizował początek. Schrag (miał wtedy szesnaście lat)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]