[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Em.
Wyszła przed dom w samą porę, by zobaczyć, jak Phoebe zeskakuje z kolan
jej córki i biegnie przez podwórko. Dziewczynka ruszyła za nią, smutna,
przygarbiona. Maddie usiadła przy starym stole piknikowym. Przyglądała się
im. Rozmyślała.
Trzy dni temu siedziała przy tym samym stole z W.S. Brent jeszcze żył, ale jej
świat rozpadł się już wówczas. Nie było to jednak aż tak bolesne jak teraz,
gdyż teraz mała miała złamane serce. Maddie uświadomiła sobie nagle, że
gdyby Em w podobny sposób miała przeżywać rozwód, to nigdy by do niego
nie doszło. Nie potrafiłaby tak skrzywdzić dziecka.
- Chodź, kochanie. Przywiozłam książki i lalki. Są teraz w twoim pokoju —
powiedziała.
- Dziękuję, mamo. - Em rozszlochała się rozpaczliwie.
- Płacz - powiedziała Maddie, biorąc ją na kolana. - Płacz. A ja będę cię
przytulać.
- W nocy... tak strasznie się bałam. Wiedziałam, że stało się coś złego. Chcę
do taty!
Maddie czuła się winna, tak bardzo winna. Jej dziecko cierpiało męki strachu,
a ona śmiała się, leżąc w objęciach obcego mężczyzny. Za wszystkie
przyjemności trzeba zapłacić, pomyślała. Powinna wiedzieć, że we Frog Point
najkrótsza nawet chwila szczęścia to grzech. Nie byłoby tak źle, gdyby koszty
tej przyjemności płaciła tylko ona, ale to przecież Em cierpiała w samotności,
bała się i nie znalazła przy sobie matki, która mogłaby ją pocieszyć.
- Nie chcę więcej nocować u Mel - oznajmiła dziewczynka.
- Nie będziesz.
- I nie chcę jeździć na farmę.
- To nie pojedziemy.
- Chcę być tu. Z tobą.
- Już nigdy nie zostawię cię samej. Zawsze będę przy tobie, przysięgam. Tak
mi przykro, malutka. Obiecuję, że już zawsze będę przy tobie.
W.S. stawał się właśnie przeszłością. Nic nie można na to poradzić.
Najważniejsza była Em. która wkrótce usłyszy wiele. Niech przynajmniej nie
dotrą do niej plotki. Oni oboje są dorośli, poradzą sobie jakoś, Em jednak nie
poradzi sobie bez matki.
W.S. to przeszłość.
- Córeczko... - szepnęła Maddie i rozpłakała się.
13
- Założyłem nowy zamek do drzwi kuchennych - powiedział W.S., po raz
kolejny pokonując schody prowadzące do biura Henry'ego. - A ty bądź
uprzejmy złapać jak najszybciej tego sukinsyna; wolę, by moje wysiłki
okazały się niepotrzebne.
- Siadaj! - warknął Henry.
No tak, teraz wuj wygarnie, co ma do powiedzenia, i nie będzie to nic miłego.
- Ona tego nie zrobiła! Z całą pewnością nie zrobiła! -zawołał.
- Brent został zastrzelony na Point, we własnym samochodzie. Odciski
palców Maddie są wszędzie. - Henry uniósł dłoń, tłumiąc w zarodku próbę
protestu W.S. - To, oczywiście, zrozumiałe, bo to przecież także jej samochód.
Znaleźliśmy również odciski palców ofiary i trochę innych, zamazanych, które
najpewniej na nic się nie przydadzą. Na kierownicy oraz drzwiach przednich i
tylnych mamy też kilka wyraźnych śladów, nieznanej jeszcze osoby, którą
teoretycznie możemy uznać za kolejnego podejrzanego.
- To mogą być moje odciski - powiedział W.S. - W piątek wieczorem oboje
pojechaliśmy na Point samochodem Brenta. Nie znaleźliście przypadkiem
guzików na tylnym siedzeniu?
- A tak, owszem, znaleźliśmy.
- Też moje. W tym mieście nie sposób kupić przyzwoitej koszuli. Od tych,
które są w sklepach, guziki same odpadają.
Henry nie sprawiał bynajmniej wrażenia rozbawionego.
- Przestań się wygłupiać - powiedział krótko. - Jeśli to twoje odciski, to
samochodu używały trzy osoby.
- Trzy osoby beztroskie i jedna planująca morderstwo.
- I gdzie niby miała się podziać ta jedna? Bailey przysięga, że nikt nie
przeszedł ani nie przejechał przez teren firmy po tym, jak Brent wjechał na
Point.
- I ty mu wierzysz? - W.S. potrząsnął głową. - Przecież Baileya da się kupić za
[ Pobierz całość w formacie PDF ]