[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tylko dotknęłoby go boleśnie. A może powinna się poświęcić, pójść do Gitte i powiedzieć
jej: Postaraj się być trochę milsza dla Simona, bo on właśnie umiera ?
Nie, tak szlachetna niestety nie jestem, pomyślała wzburzona.
Simon zadzwonił do niej do pracowni. Zarumieniona aż po uszy, zarówno z powodu
miłego zaskoczenia, a także z zakłopotania i obawy, co szef powie na prywatną rozmowę
w czasie pracy, wydyszała w słuchawkę nieśmiałe cześć .
- Jak się czujesz? - spytał miłym i niezwykle ciepłym głosem.
- Dobrze, nie zauważyłam niczego niepokojącego. Chyba po prostu zostałam trochę
oszołomiona. To wszystko stało się tak szybko i nieoczekiwanie... A jak policja? Co
powiedzieli? Wprost umierałam wczoraj z ciekawości, miałam ochotę nawet wrócić, ale
dałam spokój. Długo to trwało?
- Wygląda na to, że ktoś chyba rzeczywiście poprzecinał przewody hamulcowe, i jedne, i
drugie. Prawdopodobnie liczył na to, że wylądujemy w wodzie.
- Przecież wcześniej czy pózniej wyszłoby na jaw, że ktoś coś majstrował przy twoim
samochodzie.
- Oczywiście. Ale temu komuś zależało przede wszystkim na tym, żeby skończyć z nami.
A właściwie ze mną. Posłuchaj, czy jesteś w stanie zrobić dla mnie coś trudnego?
- Dla ciebie mogę zrobić wszystko.
- Ale to jest naprawdę trudne. Powiedz, czy jeśli wstąpię po ciebie po pracy, zechcesz
pojechać ze mną do Gitte? Ja muszę, po prostu muszę oczyścić atmosferę i wszystko
wreszcie wyjaśnić.
Było to trudne, zgadzała się z nim w zupełności. Trudniejsze nawet, niż sobie wyobrażał.
69
Gdy jej milczenie przedłużało się, dodał pospiesznie:
- Jesteś mi tam potrzebna. Bardzo bym cię prosił, żebyś opowiedziała o dwóch ostatnich
latach twego życia. Ja już z tysiąc razy stawałem przed nią i zapewniałem o swojej
niewinności. Twoje słowa będą miały może większą siłę przekonywania.
- Czy na pewno? Jeśli przyjdziemy razem?
- Przecież nie pojedziesz tam sama, bo to mogłoby się okazać dla ciebie zbyt przykre.
Gitte odwróciłaby się na pięcie i w ogóle by cię nie wysłuchała.
- A czy to nie o niej mówiłeś przypadkiem, że to taka wrażliwa i subtelna osoba? - spytała
Maya dosyć chłodnym tonem.
- Tak, ale nie można wymagać od niej zbyt wiele.
A ode mnie można? pomyślała Maya. Nie, przecież Simon powiedział, że nie powinna
jechać tam sama.
- Dobrze - odparła krótko. - Pojadę. Tylko może powinnam się przebrać.
- Ty zawsze ładnie wyglądasz, niezależnie od tego, w co jesteś ubrana. Poza tym jakie
znaczenie ma strój?
- Przypuszczam, że dla Gitte Svendsen dosyć duże.
- Ona nie nazywa siÄ™ Svendsen, tylko Dalen.
- Wszystko mi jedno. Pojadę z tobą, jesteśmy umówieni - Maya skończyła rozmowę i
rzuciła słuchawkę.
Kiedy ona wreszcie nauczy się panować nad emocjami? Czyż ta baśniowa Gitte nie była
wzorem samoopanowania? I to właśnie z nią Maya miała się spotkać. A na dodatek
odpowiadać na jej pytania! Zdawać relację z ostatnich dwóch lat swego życia. Co one
mogły obchodzić tę przeklętą damulkę?
Maya cisnęła ze złością linijkę na stół, aż koledzy podskoczyli na krzesłach.
Simon zjawił się o umówionej godzinie, ubrany staranniej niż zawsze do tej pory, i razem
wyjechali z miasta, w kierunku przeciwnym do Kyrkudden. Specjalnie na ten dzień
wynajÄ…Å‚ eleganckie volvo.
- Gdzie oni mieszkają? - spytała Maya.
70
- Nie wiesz, gdzie mieszkają Svendsenowie? - odparł zdumiony. - Myślałem, że wszyscy
ludzie znajÄ… ich ogromnÄ… stadninÄ™.
- Nie obracam się w tych kręgach - powiedziała bardziej oschle, niż zamierzała. - Czyli
oni też zajmują się końmi? Jak twój ojciec.
- Właśnie dzięki nim Gitte i ja się spotkaliśmy. Ojciec i Svendsen, jako starzy koniarze,
znali się już od dawna. A ja poznałem Gitte...
- Oszczędz mi tych detali - rzekła Maya.
Nie dodał już ani słowa. Może wreszcie zrozumiał.
Zbliżali się do domu przypominającego arystokratyczną posiadłość, ogromnego i
[ Pobierz całość w formacie PDF ]