[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rzucić bez zastanowienia w objęcia kogoś takiego, ale ja jeszcze nie
zwariowałam.
65
R S
Rozdział 4
Ranek wstawał spokojny i ciepły nad srebrzystą powierzchnią
morza, lecz pierwsze promienie słońca rozzłościły Janine. Zerwała się
z niespokojnego snu, z powrotem wkraczajÄ…c w nieprzyjaznÄ…
rzeczywistość. Nie było w tym nic z przyjemnego obudzenia, kiedy
człowiek myśli z radością o rozpoczynającym się dniu.
Pod prysznicem tarła z zajadłością skórę do czerwoności, jak
gdyby próbując zmyć na zawsze ślad pocałunków Alexa. Chciała
wygnać z pamięci wszystko, co zaszło poprzedniego wieczoru, i
zastanowić się, jak spędzić pozostałą część rejsu.
Zdecydowała się unikać jakiegokolwiek kontaktu z Alexem, nie
za bardzo jednak wiedziała, jak to zrobić. Na wszelki wypadek
postanowiła nie iść na śniadanie, zamówiła więc do kajuty kawę i
świeże bułeczki.
Z zamyślenia wyrwało ją nagłe pukanie do drzwi.
- Kto tam? - spytała zaniepokojona.
- To ja, Nikos.
Odetchnęła z ulgą i pospieszyła do drzwi, aby wpuścić
rozpromienionego chłopca. Nikos przyniósł ze sobą dwie sprawiające
wrażenie drogich wędki i pojemnik z pokrojonymi krabami, w które
zaopatrzył się w kambuzie.
Nie mogła oderwać od niego oczu, tak bardzo był podobny do
Alexa. Mimo woli uśmiechnęła się na myśl, że zarówno ojciec, jak i
syn nie tracą czasu, gdy zależy im na jakiejś kobiecie.
66
R S
- Dzień dobry, Nikos.
- Dzień dobry, Janine. Jest pani gotowa?
- Mów mi po imieniu, Nikos, przecież jesteśmy przyjaciółmi.
- Cudownie! - zawołał z entuzjazmem. W chwilę potem wyszli
na górny pokład i chłopiec pokazał jej miejsce, gdzie kapitan pozwolił
mu łowić ryby.
- Naprawdę nie chcesz spróbować? - popatrzył na nią zdziwiony.
- Nie. Wolę się przyglądać, jak ty to robisz.
Nikos nie mógł się wprost doczekać, kiedy założy przynętę na
haczyk i zarzuci wędkę. Wykonując te czynności opowiadał
podniecony o swych wcześniejszych sukcesach i niepowodzeniach
wędkarskich, nie przemilczając zabawnych przygód, jakie niekiedy im
towarzyszyły. Za każdym razem, kiedy ryba brała, wprost szalał z
radości, wkładając całe serce w to, aby nie dać ujść zdobyczy.
Zupełnie jak ojciec, szepnęła do siebie w duchu Janine. W chwilach,
gdy nic się nie działo, dzielili się swymi wędkarskimi
doświadczeniami. Janine chciała jednak przede wszystkim dowiedzieć
się więcej o samym chłopcu.
- Jak to się stało, że mówisz po angielsku jak rodowity
Amerykanin?
- Bo jestem obywatelem amerykańskim - wyjaśnił.
- Myślałam, że jesteś Grekiem.
- Jestem Amerykaninem i Grekiem jednocześnie. Urodziłem się
w Ameryce, gdzie rodzice mieszkali jakiś czas, zatem przysługuje mi
obywatelstwo amerykańskie, w Ameryce chodziłem też do szkoły.
67
R S
- Zawsze zwracasz siÄ™ do ojca po imieniu?
- Czy według ciebie to niestosowne?
- Nie, tylko można by pomyśleć, że nie jest twym ojcem.
Nikos wybuchnął śmiechem.
- Gdy będzie na mnie naprawdę zły, to wtedy się przekonasz, że
jest mym ojcem.
- Często się coś takiego zdarza? Zastanawiał się przez moment.
- Nie. Alex jest bardzo dobrym ojcem. Stara się mnie rozweselić,
gdy jestem smutny, i pomaga mi przezwyciężyć lęk, kiedy czegoś się
boję. Zawsze próbuje się dowiedzieć, co mnie dręczy lub czego
pragnę, i bez względu na to, jak jest zajęty, każdego dnia znajduje
czas na rozmowę ze mną. Uważa, że rodzina jest najważniejsza,
dlatego też wiele czasu spędzamy razem.
Uważa, że rodzina jest najważniejsza", powtórzyła w duchu
słowa chłopca i co prędzej zmieniła temat. Rozmawiali jeszcze o
tysiącu spraw, śmiejąc się i żartując. Kiedy się rozstawała z Nikosem,
zachwyconym obfitym połowem, było już prawie południe.
Zanim spotkała się z panią Pemberton na obiedzie, zażyła
jeszcze kąpieli w basenie rozkoszując się chłodną wodą, znakomicie
łagodzącą skutki upału. Popołudnie też spędziła w jej towarzystwie,
na przemian kąpiąc się i opalając. Poznała przy tym kilka miłych
osób, między innymi Ann Gerhard, bogatą dziewczynę z Południowej
Karoliny, Mike'a Grahama, przystojnego maklera giełdowego z
68
R S
[ Pobierz całość w formacie PDF ]